Dat moment in Maastricht was niet alleen de bekroning van een droom, het was ook het startpunt van een heel nieuw verhaal. Na die dag liet triathlon me niet meer los. Ik haalde mijn diploma als triathlon coach, zette mijn eigen praktijk Triathloncoach.nl op en hielp anderen met schema’s, trainingen en het bereiken van hún triathlondoelen.
In 2019 veranderde echter alles. Twee lieve adoptiekinderen uit Hongarije kwamen in ons leven. Beide met een rugzak die zwaarder bleek dan ik ooit in een marathon had gevoeld. Mijn prioriteiten verschoven. Mijn fiets stofte weg, mijn wetsuit bleef droog en het coachen maakte plaats voor zorgen, opvoeden en improviseren. Mijn triathlonleven stond stil.
Tot nu. Langzaam komt het vuur terug. Er is weer ruimte; in het gezin en in mijn hoofd. De eerste kilometers hardlopen zitten er alweer op, het zwemmen is weer opgepakt. Ja, ik genoot zelfs weer van een fietsrit tijdens een enorme zomerse hoosbui. Ik had plezier!
En daar, tijdens die fietsrit ontstond weer een idee. Een plan, of nee, een droom. In 2027, precies tien jaar na die finish in Maastricht, wil ik dat gevoel weer beleven. Niet als jonge hond - ik ben dan inmiddels 50 - maar als diesel die na tien jaar opnieuw het vuur aanwakkert. De wedstijd in Maastricht is niet meer, helaas, maar de Challenge Almere-Amsterdam is net zo mooi.
En die reis deel ik hier. Met jou! De goede dagen, de baaldagen, de schema’s die ik zelf gebruik, en de humor die me op de been houdt. Geen perfecte plaatjes, wel een eerlijk verhaal en kijkje in mijn leven. Als coach, als sporter maar vooral als papa. Misschien wel precies het zetje dat jij nodig hebt om door te zetten.
Wordt snel vervolgd... En in de tussentijd? Lees nog eens het verslag van mijn race in Maastricht. Wedden dat het ook bij jou weer iets aanwakkert?